Antony Gormley - Mass

Ik liep me klem 
tegen gepantserd glas.

Hoe hard ik liep, 
hoe stuk ik ben 
is nog te zien 
aan barsten in het raam:

Alleen maar vorm, 
maar geen details 
en geen gezicht.

Misschien is dit een beeld 
van hoe dat gaat, 
en hoe mijn leven was 
tot aan de botsing 
met dit harde oppervlak.

Ik liep me stuk 
zonder gezicht, 
alleen maar maskers, 
buitenkant 
en haast, 
altijd maar haast.

En nu? 
Nu ik mij stuk gelopen heb 
op deze muur?

Nu ik 
tot stilstand ben gekomen 
moet ik zoeken 
naar een nieuwe weg.

Hoe verder 
weet ik nu nog niet, 
maar wel 
dat het toch 
nooit meer wordt 
zoals het was.

Nee, dank je wel!