© Andrea de Weerdt 
© Dirk Engelage

Een mens 
met een gezicht, 
maar dicht gepleisterd 
onder loodzware verhalen.

Geronnen bloed 
trekt sporen 
van verwondingen en pijn. 
Voorbij en ook weer niet.

De ogen dicht 
om niet te zien, 
maar vol van beelden 
van geweld.

De mond 
nog half geopend 
voor een schreeuw.

Wie hoort die nog 
en komt te hulp?

De grauwheid van de dag, 
van dit verstild bestaan; 
wanneer breekt hier 
de zon door grauwheid heen 
licht kleuren op 
en warmt 
het koud geworden hart?

Het is 
of ik gezichten zie 
vol sporen van geweld, 
vol hunkering 
naar een omarming 
die bevrijdt.