© Andrea de Weerdt 
© Dirk Engelage

Ruimte 
voor de grauwe plekken 
van de ziel; 
de grijze lucht, 
de grijze zee, 
het strand wat kleurloos, 
leeg

een zweem van zon 
achter de wolken

vreemd, 
het voelt wat grauw 
en leeg in mij, 
een vage pijn, 
een stil verdriet, 
maar toch

als armen om me heen 
die ruimte 
en dit licht, 
de leegte

Ik zuig diep mijn adem in, 
de zilte smaak van zeelucht 
op mijn tong

en dan, 
haast ongemerkt 
terwijl ik hier blijf staan 
adem ik op, 
en is het of de zon 
al door de wolken breekt 
en mij verwarmt 
terwijl de grauwheid 
niet verdwijnt 
maar opgenomen wordt 
in iets dat groter is.

Ik til mijn hoofd op, 
roep: ‘Bedankt!’

en kijk dan om me heen 
of niemand mij 
gehoord heeft en gezien

en moet dan lachen om mezelf

Het wordt een mooie, 
grauwe, zon-doorlichte dag!