© Henk de Vries 
© Dirk Engelage

Daar sta je dan, 
getooid met mooie veren, 
te pronk als koning-krijger 
van je stam.

Maar zelf blijf je daarbij 
wat buiten beeld; 
zwart-wit en wat 
in schaduwen gehuld.

Alsof alleen je rol 
je aanzien geeft, 
en je gewicht verleent 
die wordt beaamd.

Maar achter dat vertoon, 
die prachtig mooie veren, 
dat moet wel gezegd; 
ze zijn echt mooi! ...

Daarachter blijf jij toch 
meest ongezien; 
de krijger-mens, 
die vecht gezien te zijn, 
niet in je rol, 
maar echt, 
in wie je bent!

Jij krijger-koning, 
krijger-mens, 
jij vechter in de 
schaduw van vertoon, 
ik heb je wel gezien, 
herken me wel in jou, 
reik je de hand ...