© Janneke Gerth 
© Dirk Engelage

Soms denk je 
in een donkergrijze bui; 
Alles zit dicht! 
Er is geen doorkomen meer aan! 
Wie doet het licht uit? 
Ik zie er geen gat meer in!

Maar dan ineens, 
heel onverwacht 
word je verrast door barsten 
in wat ondoordringbaar leek 
en steekt een kleine bloem van hoop 
haar kopje op, reikt naar de zon 
en duwt geduldig maar gestaag 
de harde vlakken uit elkaar.

De barst wordt langer, wijder, 
een een tweede bloem verschijnt 
en komt tot bloei 
en even later nog weer een 
en dan een kleine boom 
die harder duwt 
en ruimte maakt 
steeds meer en meer en meer 
voor wat weer groeien, 
bloeien kan.

En als de bloemen en de bomen 
hef ik weer mijn hoofd 
en zie de zon ...