© Rikie Radstake-Heinekamp 
© Dirk Engelage

Alsof de mensen 
stilletjes verdwenen zijn, 
vervaagd en opgelost 
in laat namiddaglicht.

De stad nog wachtend, 
ademloos, op hun terugkeer, 
ramen, deuren open, 
op een kier

verwelkomend gebaar; 
kom er maar in.

Maar toch; 
de lichten zijn gedoofd, 
een schemering die 
neerdaalt met de zon 
die langzaam zakt 
achter een ongeziene horizon.

De stilte zwaarder 
met elke minuut.

De zin van het bestaan 
van deze stad 
staat op het spel, 
staat op het punt 
net als de mensen 
te vervagen en verdwijnen.

Enkel nog een schim 
van alle bruisend leven 
die het herberg bood.

Een wachten op wat 
komen gaat

ligt als een lome, 
zweterige deken 
over daken, 
straten, pleinen.

Hier en daar 
een echo nog 
van wat ooit was.

Niet meer.