© Rikie Radstake-Heinekamp 
© Dirk Engelage

Daar lig je dan, 
alweer, 
je te verbijten 
om niet los te gaan 
van woede en van pijn.

Weer bont en blauw, 
weer vol 
met beurse plekken, 
weer niet opgewassen 
tegen zijn geweld.

Op mijn buik 
(hij past, godbetert, 
wel goed op 
dat niemand 
iets kan zien 
van zijn geweld, 
of ik moet 
met de billen bloot, 
en echt, 
dat weiger ik!)

dus op mijn buik, 
dat doet het minste pijn.

Maar straks, 
als ik weer 
op mijn benen sta 
(kan staan!) 
vertrek ik uit dit huis, 
en ga 
mijn vrijheid tegemoet!