© Rikie Radstake-Heinekamp 
© Dirk Engelage

Weer zo dichtbij, 
op raak-afstand, 
dat ik mijn ogen 
niet geloven kan.

Ik sluit ze en ga op 
in wat ik voel en ruik, 
de zachtheid van je huid, 
de warme geur 
van jouw vertrouwde lijf.

En langzaam voel ik 
dat er iets in mij ontdooit, 
en merk pas nu 
de kilte van de afstand 
die we met ons hoofd er bij 
bewaarden tot elkaar.

Maar dat ons hart, 
ons lijf nabijheid nodig had, 
de warmte van het 
raken aan elkaar, 
handen op huid, 
de armen om elkaar, 
de lippen kussend

was weggestopt, 
omdat het veel te pijnlijk was.

Pas nu voel ik 
hoe weer mijn bloed 
begint te stromen 
en er iets van zonnegloed 
weer voelbaar wordt 
in ons en om ons heen.

Nog steeds mijn ogen dicht 
om niet te worden afgeleid 
streel ik, kus ik je lijf, 
je lieve lijf, 
totdat ook jij 
met warmte raakt gevuld 
en ook jouw hart, 
jouw bloed weer sneller klopt,

en wij in passie 
opgaan in elkaar.