© Stan 023 Holland 
© Dirk Engelage

Ik strijk mijn veren op 
zoals dat hoort 
bij vogels van mijn stand,

en pronk met al mijn schoonheid, 
steek nog net niet 
alle ogen uit, 
ze moeten me wel zien!

Maar onder al die kleur, 
die schone uiterlijke schijn 
…

Wil ik dat eigenlijk 
wel zeggen, 
laten zien?

Ik weet het niet! 
Soms aarzel ik 
en wil, gewoon, 
gezien zijn als ik ben;

mijn tere binnenkant 
zo bloot gelegd 
dat jij me ziet en weet 
dat ik niet echt 
zoveel verschil van jou 
met je ‘gewone’ veren.

Een vreemde vogel zijn, 
zo stukken mooier 
dan de rest, 
het lijkt wel leuk, 
maar echt, 
soms is het ook een last!

Ik schud mijn veren uit 
en zie je; 
stof, net als bij jou!

Dus mag ik even 
naast je zwemmen 
en je zeggen 
dat jij echt 
niets minder bent dan ik?

Een fuut, jawel, 
maar toch een vogel, 
net als jij!