© Yvonne Nijkamp 
© Dirk Engelage

Zo hard, 
zo onverzettelijk, 
zo dicht, 
zo uitzichtloos 
de nacht van 
haat geweld en dood 
dat ik mijn ogen sluit.

Maar dan ineens, 
ergens vandaan, 
ik weet niet waar, 
klinkt er 
een zachte stem, 
en fluister-liefdeslied, 
dat gaten slaat 
in harde steen en dat 
de nacht doorbreekt 
met helder licht.

Ik doe mijn ogen open, 
wrijf ze uit 
en richt me op: 
het einde was toch 
nog het einde niet, 
maar doorbraak 
naar een nieuw begin.

Ik zuig de lucht, 
de frisse lucht 
mijn longen in 
en zing ...